“My way”
De titel van mijn column is natuurlijk ook de titel van een prachtige song van Frank Sinatra. Als u het nummer onverhoopt niet kent, beveel ik u aan er toch een keer naar te luisteren. Twee jaar trainerschap bij De Jonge Spartaan zit erop. Afgelopen donderdag 11 juni jl. hebben we de laatste training gedaan in de vorm van een circuittraining met voor de winnaar, Thom Drenth, een beker. Het is gebruikelijk om afscheid te nemen van een trainer die vertrekt bij een vereniging. De wijze van afscheid hangt vaak af van de wijze waarop hij heeft gefunctioneerd, gepresteerd, betrokken was bij de vereniging en de duur van de samenwerking. Dus bij de één is dat afscheid logischerwijs grootser dan bij de ander. Het belangrijkste van een dergelijk afscheid is het feit dat de trainer afscheid kan nemen van zijn staf, spelers, supporters van de club, vrijwilligers en andere betrokkenen. Het is iedereen bekend dat door de heersende Corona crisis een dergelijk afscheid onder het genot van een hapje en een drankje niet mogelijk was. Afgelopen donderdag na de training hebben wij op het veld(2) na afloop van de training afscheid genomen. Uiteraard zonder handen te schudden en met inachtneming van de restrictie “anderhalve meter”. Gelukkig waren er veel spelers, bestuurders en begeleiding aanwezig. Iedereen die er niet was wil ik langs deze weg danken voor de samenwerking en of gesprekken die wij hebben gehad. Ik ben trots dat ik twee jaar lang trainer ben geweest van deze mooie vereniging. U zult wellicht denken “mooie vereniging” zegt hij waarschijnlijk overal. Daar moet ik eerlijk in zijn. “Ja, dat klopt”. Ik heb het eigenlijk bij al mijn verenigingen waar ik trainer mocht zijn naar mijn zin gehad. Iedere vereniging had wel iets ‘moois’ wat mij aansprak. De Jonge Spartaan heeft toch wel iets bijzonders. Allereerst een prachtige accommodatie. De wijze waarop dit complex prachtig wordt bijgehouden is ook bijzonder. Dan kom je toch al snel bij de naam Peter Vervloed en ‘zijn’ team vrijwilligers terecht. De Jonge Spartaan is een grote vereniging met een ledenaantal van circa 800. Wat je vaak ziet bij vereniging van >700, dat de leden elkaar amper kennen. De Jonge Spartaan is een dorpsvereniging waarbij iedereen elkaar kent. Dit maakt de vereniging bijzonder. De supporters zijn trouw en gaan ook met uitwedstrijden in grote getalen mee. Bij tegenvallende prestaties zijn de supporters teleurgesteld en soms werd ik wel eens aangesproken door die of geen. Maar altijd met respect.
Prestatief was ik tevreden over het eerste seizoen. Een afdeling met kwalitatief sterke ploegen. Een 6e plek in de eindrangschikking was het maximaal haalbare. Het afgelopen seizoen 2019/2020 was het seizoen dat ik nooit meer zal vergeten en vermoedelijk velen met mij. Er zijn mensen ontvallen binnen de vereniging die veel voor de vereniging hebben betekend. Bestuurslid Aart Baars jongstleden november. Recentelijk Wim van Putten, medeoprichter van de club. Prestatief een slecht begin van de competitie. Een hele andere benadering van de tegenstanders. Veel ploegen in Zuid spelen vanuit de omschakeling en laten het initiatief aan de tegenstander. Iedereen weet dat het spel maken, moeilijker is dan af te wachten en van uit de counter te spelen. Wij hadden er moeite mee. Daarnaast ontbraken in de eerste seizoenshelft door verschillende omstandigheden, belangrijke spelers. Eén ervan is nog steeds niet terug, maar gelukkig voor hem en De Jonge Spartaan wel op de goede weg om spoedig terug te keren. Namelijk Stan Melissant, die in oktober zijn kruisband scheurde, geopereerd is en inmiddels ver in de revalidatie zit.
Net op het moment dat wij het goede gevoel hadden, de methode hadden gevonden onze tegenstanders te bestrijden en spelers aanhaakten die lang afwezig waren, kwam het Corona virus. Medio maart toen de pandemie mondiaal uitbrak, konden veel mensen de impact hiervan nog niet inschatten. Primair baalden wij als voetballiefhebber dat we ons geliefde spelletje niet meer mochten/konden uitvoeren. Toen iets later het besef er wel was, was voetbal bijzaak en telde er maar één ding, namelijk de gezondheid van iedere ‘Spartaan’, zijn gezin, familie en vrienden. In Nederland zijn er inmiddels een kleine 50.000 mensen positief getest en circa 6000 mensen overleden. Deze cijfers zeggen genoeg over de ernst van het Corona virus en daarbij is het door ons geliefde spelletje ondergeschikt en irrelevant.
De Jonge Spartaan heeft de accommodatie en de ambitie om op een hoger niveau te acteren. Heeft de vereniging ook de potentie om dit te verwezenlijken? Ik vind van wel, alleen plaats ik wel een kanttekening bij mijn mening. Is de ambitie van de vereniging gelijk aan die van het spelerspotentieel? Er lopen m.i. genoeg talentvolle en kwalitatief goede spelers bij De Jonge Spartaan. Er zijn zeker spelers die er veel voor over hebben en ambitieus zijn. Maar er zijn ook veel spelers die het leuk vinden om tegen een balletje te trappen op zaterdag en niet meer dan dat. Omdat zij dit beter kunnen dan gemiddeld, spelen zij in een eerste elftal. En bij dat spelen in een eerste elftal hoort tweemaal in de week trainen. En daar wringt de schoen.
“Vroegâh was alles beter" Nee! Zeker niet!! Maar in de loop der jaren is er veel veranderd. Ten opzichte van de spelers, ben ik een oude ‘lul’. In mijn jeugdtijd mocht je van je ouders kiezen en een bepaalde sport uitkiezen. En als je dan voor voetbal koos, was dit het enige wat je deed. Uiteraard had je toen ook spelers met verschillende beleving zoals bovenstaand beschreven. Je ging in de zomervakantie twee weken weg(degene die het goed hadden)en de spekkopers gingen tijdens de kerstvakantie een weekje skiën. Een festival? Misschien leefde ik toen onder een steen, maar ik kan het mij niet heugen. Een concert bezoeken in Ahoy oid, dat was het wel. Tegenwoordig beoefent men meerdere sporten, heeft men de middelen om meerder malen op vakantie te gaan, weekendjes weg met vrienden is geen uitzondering en festivals in de zomermaanden. Stuk voor stuk zaken die het leven leuker maken. Als mens vind ik het fantastisch dat die gasten dit allemaal kunnen doen en genieten van het leven. Als levensgenieter ben ik er stiekem een beetje jaloers op. Als trainer heb ik er natuurlijk wel moeite mee. Je wilt immers altijd zo vaak mogelijk over zoveel mogelijk goede spelers beschikken. Desondanks moet je als trainer meegaan in deze tijd. Spelers die mij kennen van 10 jaar geleden en mij nu meemaken, kunnen beamen dat ik meegegaan ben in de tijd en ben veranderd. Maar wel op mijn manier. “I did it my way..”.
Menu
